Robert Dierick

Robertus Theophilus Celestinus Dierick werd te Gent geboren op 4 januari 1893. Hij was een zoon van Charles Louis Dierick (°Zomergem 11.06.1843-†Gent 04.02.1922), suikerbakker in de Burgstraat te Gent, en van Marie Amelie Smet (°Zele 04.07.1858-†Gent 05.11.1932). Roberts moeder was de tweede echtgenote van zijn vader, die eerst gehuwd was met Melanie Verzele (°Nazareth 09.03.1834-†Gent 15.07.1887), met wie hij zes kinderen had. Vier ervan stierven al vóór hun tweede verjaardag, één dochter stierf kinderloos op 28-jarige leeftijd, en slechts één zoon had nakomelingen.
Na de dood van zijn eerste vrouw hertrouwde Charles Dierick in 1890 met Marie Smet, met wie hij nog zeven kinderen kreeg. Helaas was het lot hem alweer niet gunstig gezind: drie kinderen stierven vóór hun eerste verjaardag en slechts één zoon heeft voor nakomelingen kunnen zorgen.
Robert Dierick huwde op 16 september 1929 te Sint-Martens-Latem met Irena Joanna Vandenbogaert (°Gent 08.04.1906-†Gavere 28.10.1989). Het echtpaar bleef kinderloos.
Aanvankelijk volgde hij lessen schilderen bij kunstschilder Albert De Vos (1868-1950), maar vrij snel ging hij als jonge knaap in de leer bij toondichter Franz Uyttenhove (1874-1923), organist van de Gentse Sint-Jacobskerk en professor aan het muziekconservatorium van die stad. Bij het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog moest hij zijn studies tijdelijk stopzetten. Tijdens de algemene mobilisatie van 31 juli 1914 nam hij als vrijwilliger dienst om aan het front te gaan vechten. Hij bleef gedurende vier jaar aan de IJzer en werd daarvoor vereremerkt met het Vuurkruis 1914-1918. Na de bevrijding hervatte hij in 1919 zijn piano- en orgelstudies aan het Gentse muziekconservatorium. Hij werd zelf leraar piano en stadsorganist. Hij volgde ook les bij de toenmalige stadsbeiaardier Pieter Poulet (beiaardier van 1896 tot 1923). In 1922 bespeelde Dierick voor het eerst de Gentse beiaard in het Belfort en op 6 augustus 1923 werd hij, in opvolging van zijn leermeester Poulet, officieel benoemd tot stadsbeiaardier van Gent. Daarnaast gaf hij ook tal van concerten in eigen land, Nederland en Engeland. Gedurende de Tweede Wereldoorlog bleef hij, zoals zijn andere collega's, de beiaard bespelen met als gevolg dat hij na de wapenstilstand in 1945 voorlopig uit zijn functie werd geschorst. Die vernedering is hij als Vuurkruiser nooit te boven gekomen en hij vernietigde al zijn beiaardcomposities en -bewerkingen en ook elke reminiscentie aan zijn loopbaan als beiaardier. Zelfs toen hij kort nadien in ere werd hersteld, weigerde hij het belfort opnieuw te betreden. Zo eindigde de carrière van deze talentvolle musicus, die in Gent overleed op 6 oktober 1966.
Wanneer en in wiens opdracht Geo Verbanck de houten buste van Robert Dierick kapte, is vooralsnog niet geweten. In elk geval was het nog tijdens het Interbellum. Hoe goed beiden mekaar kenden, kunnen wij niet meer onomstootbaar achterhalen. Misschien is het antwoord te vinden bij of rond de Sint-Jorisgilde. We weten namelijk dat Robert Dierick in 1921 van die Sint-Jorisgilde een lokaal huurde, toen nog gevestigd in het voormalige Caermersklooster aan de Vrouwebroersstraat (toen Kuiperstraat genoemd) te Gent. Daar gaf hij pianolessen. Het ligt voor de hand dat Dierick en de leden van de Sint-Jorisgilde, waarvan Geo Verbanck deel uitmaakte, elkaar dus kenden.

Met dank aan de heer Philippe Debergh voor de gegevens uit de bevolkingsregisters van de Stad Gent. Ook dank aan de heer Jos D'hollander, ere-stadsbeiaardier van Gent die ons vriendelijk attent maakte op zijn publicaties waarin hij gegevens over Robert Dierick heeft opgenomen: D'HOLLANDER J., Van klok tot beiaard. Met Clocke Roeland in de hoofdrol, Gent, Mens & Cultuur Uitgevers, 2003, blz. 146-147; D'HOLLANDER J., Robert Dierick (1923-1945), in: "Clocke Roeland", driemaandelijks tijdschrift van de Gentse Beiaardkring, september 2009, blz. 11-13. Ook dank aan de heer Patrick Verlende, archivaris van de Sint-Jorisgilde te Gent voor de gegevens uit dat archief.

terug naar portretten